ในสารคดีเรื่องยาวเรื่องแรกของเขา เอเดรียน ฟรานซิส ผู้กำกับที่เกิดในแอดิเลดนำเสนอความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับการทิ้งระเบิดเพลิงในโตเกียวของอเมริกา ผ่านมุมมองของผู้รอดชีวิต ในการโจมตีอย่างโหดร้ายในช่วงใกล้สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อวันที่ 9 และ 10 มีนาคม พ.ศ. 2488 พลเรือนชาวญี่ปุ่นราว 100,000 คนถูกสังหาร หลายคนถูกไฟคลอกตาย คนอื่นกระโดดลงไปในแม่น้ำสุมิดะที่อยู่ใกล้เคียงโดยเลือกที่จะจมน้ำตาย
ไปในหลุมหลบภัยที่พวกเขาขาดอากาศหายใจกันเป็นจำนวนมาก
เกณฑ์ที่น่ากลัวของกองทัพอากาศอเมริกันสำหรับการกระทำที่ไม่สามารถบรรยายได้คือ “Operation Meetinghouse” ในบัญชีของ Paper City ผลที่ตามมานั้นถูกถ่ายทอดโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้รอดชีวิตชาวญี่ปุ่นสามคนเป็นหลัก ตอนที่เกิดการโจมตี สึกิยามะซังอายุ 16 ปี คิโยกะซังอายุ 21 ปี และโฮชิโนะซังอายุเพียง 14 ปี
ประจักษ์พยานเหล่านี้ประกอบขึ้นด้วยการสัมภาษณ์แบบครั้งเดียวกับเพื่อนร่วมยุค 80 และผู้ไม่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับที่เคยประสบเหตุระเบิดด้วยไฟ ความทรงจำของพวกเขาร่วมกันบอกเล่าเรื่องราวที่เปิดเผยออกมาอย่างเยือกเย็น ยืนยันถึงการกระทำอันไร้ความปรานีอันน่าสะพรึงกลัว
ภาพยนตร์เปิดเรื่องด้วยฟุตเทจที่เก็บถาวรของเครื่องบินทิ้งระเบิดใบพัดของสหรัฐฯ มุ่งหน้าสู่ โตเกียวขนส่งระเบิดเพลิง ขับร้องโดยเพลงของ Don Baker ในปี 1942 There’ll be a Little Smokio in Tokio
เนื้อเพลงเหยียดผิวที่เปล่งออกมาอย่างร่าเริงของ Baker ตอกย้ำการลดทอนความเป็นมนุษย์ของพลเรือนชาวญี่ปุ่นอย่างโหดร้ายผ่านวิดีโอที่น่ากลัว การสังหารหมู่พลเรือนผู้บริสุทธิ์เป็นเสมือนการรำพึงถึงกาลเวลา ความทรงจำร่วม และความสูญเสียถาวรที่น่าจะเป็นไปได้ ความโหดร้ายของชาวอเมริกันยังอยู่ในระดับแนวหน้า ไม่ใช่โดยการกวาดล้างผู้กระทำความผิด แต่เป็นเพราะไม่มีการตีความอื่นใดที่น่าเชื่อถือ
ข้อเสนอเร่งด่วนของ Paper City คือความจำเป็นที่มนุษยชาติต้องจดจำไว้ เพื่อไม่ให้เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นซ้ำอีก Paper City สลับกับการเขียนพู่กันญี่ปุ่นอย่างตั้งใจและวัดผลได้ คั่นระหว่างความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นของผู้ชม การแทรกแซงเหล่านี้ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงของจังหวะ โฟกัสไปที่สุนทรียศาสตร์ งานฝีมือ และทักษะแบบญี่ปุ่นคลาสสิก ซึ่งทำให้นึกถึงค่านิยมของญี่ปุ่นที่มีมาอย่างยาวนาน
ศิลปะการเขียนพู่กันต้องอาศัยความชำนาญในการควบคุมลมหายใจ
ของศิลปิน เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น กระดาษ – บทเพลงสำคัญในเมืองกระดาษ – เป็นเครื่องยืนยันถึงความสวยงามของคำที่เขียนด้วยลายมือแบบคลาสสิกของญี่ปุ่น แต่ยังรวมถึงความเปราะบางและความไม่เที่ยงด้วย
ในช่วงสงครามของญี่ปุ่นและก่อนหน้านั้น มีการใช้ผนังกระดาษภายในที่อยู่อาศัยที่ทำจากไม้เป็นส่วนใหญ่ วัสดุก่อสร้างเหล่านี้มีส่วนทำให้ไฟไหม้รุนแรงในกรุงโตเกียว เป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมหาศาล การหายใจไม่ออกจำนวนมากนำไปสู่การหยุดหายใจอย่างถาวร
สึกิยามะซัง คิโยกะซัง และโฮชิโนะซังสนับสนุนสันติภาพที่ยั่งยืน การทิ้งระเบิดเพลิงไม่ใช่การทำสงครามระหว่างกลุ่มทหาร แต่เป็นการโจมตีกลุ่มประชากรที่ไม่มีอาวุธและสงบสุข
ในซีเควนซ์หนึ่ง คิโยกะซังกลับไปยังย่านวัยเด็กของเธอ โดยบรรยายสาธารณะโดยเน้นที่ประสบการณ์ของตัวเธอเองและครอบครัวของเธอ ผู้ชมผู้ปกครองและเด็ก ๆ ให้ความสนใจอย่างใกล้ชิด
Kiyoka-san อธิบายว่าเธอลงไปในแม่น้ำ ใช้เวลาทั้งคืนในการกระดกน้ำให้ทั่วศีรษะเพื่อไม่ให้ผมไหม้ ในรุ่งเช้า ศพที่ดำเป็นตอตะโกนับพันถูกเปิดเผย คิโยกะซังได้พบกับแม่ของเธอเอง ผู้ซึ่งฟื้นคืนสติและแทบจะไม่มีชีวิต
Hoshino-san ยังกล่าวถึงผู้ชมจำนวนมากในละแวกบ้านของเขาด้วย การแสดงความกลัวว่าความทรงจำของชาวญี่ปุ่นในปัจจุบันเกี่ยวกับการโจมตีที่บาดใจนี้แทบจะไม่มีอยู่จริง เขาขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกรับผิดชอบในการให้เกียรติผู้เสียชีวิต
Hos hino-san ตั้งข้อสังเกตว่าไม่เคยมีความพยายามของรัฐบาลในการรวบรวมรายชื่อผู้เสียชีวิตและให้เกียรติพลเรือนที่เสียชีวิตจากการโจมตีครั้งนี้
แต่ภายใต้การนำของสึกิยามะซัง เขตโมริชิตะ 5 แห่งของเขายังคงเป็นข้อยกเว้นอย่างน่าอัศจรรย์ วิสัยทัศน์และจรรยาบรรณในการทำงานของ Tsukiyama-san กระตุ้นให้ผู้อยู่อาศัยจัดทำรายชื่อผู้เสียชีวิตในเหตุระเบิดเพลิง
ขณะนี้มีการจัดแสดงม้วนกระดาษขนาดใหญ่อย่างถาวรใน Morishita Neighborhood Centre เพื่อรำลึกถึงชาวเมืองที่ถูกสังหาร พิธีรำลึกในท้องถิ่นได้รับการสนับสนุนจากพลังพลเมือง
น่าเสียใจที่แม้นักเคลื่อนไหวผู้สูงอายุเหล่านี้จะต่อสู้อย่างกล้าหาญเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์นี้ แต่การโจมตีที่ไม่อาจอธิบายได้นี้ยังคงเป็นที่จดจำของผู้นำรัฐบาลญี่ปุ่นรุ่นต่อรุ่น
แนะนำ 666slotclub / hob66
